Naam: NL*AS-Kabul

Roepnaam: Khabul

Geboren: 21 april 2011

Overleden: 22 mei 2023 (15:30 uur)

Ras: Maine Coon

Kleur: zwart / black solid

Stamboom: ja (Felikat: NL.FE.LO11.MCO.032.3)

Online stamboom: Pawpeds

 

Khabul is overleden aan bijwerkingen van zijn schildkliermedicatie. Hij is 12 jaar geworden.

 

Khabul was afkomstig van de voormalig cattery Capitals of Coon van Renee van Hoof in Eindhoven. Deze cattery gaf al zijn kittens een hoofdstad als naam. Kabul is de hoofdstad van Afghanistan, maar wij hebben er een 'h' aan toegevoegd: Khabul.

Khabul was een volle broer van Asmara uit hun eerste nestje. Hij is een maand na Moksi bij ons komen wonen.

 

Karakter

Khabul was meer op zichzelf. Hij zocht je op als hij geknuffeld wilde worden, maar hield er niet van om rechtstreeks geaaid te worden. Hij wil de eerst altijd even aan je snuffelen. Hij besnuffeld alle nieuwe dingen in huis altijd minuteus millimeter voor millimeter.

Zijn favoriete knuffelplekjes waren: op zijn sofa in de woonkamer, op de overloop van de trap of in de douchecabine (uiteraard als de kraan dicht was ...).

 

Khabul speelde het liefst met glitterballetjes. Een propje alluminiumfolie was helemaal perfect ...

 

Alvleesklieronsteking & haarballen

Qua gezondheid begon Khabul al vroeg te ‘kwakkelen’. Toen hij nog jong was, zijn we wel eens naar de dierenarts geweest, omdat we dachten dat hij astma had. Als hij sliep ademde hij soms zo vreemd. Later bleek dat zijn manier van spinnen te zijn en daarnaast snurkte hij ook als hij te zwaar werd.

Rond zijn derde begonnen de serieuze problemen: braken, niet willen eten, afvallen. Hij lag in het begin 2-3 dagen als een zielig hoopje op bed in elkaar gedoken. Hij werd dan symptomatisch behandeld en na een paar dagen ging het dan weer. Dit kwam en ging in periodes.
Na een aantal keren, werd geopperd om zijn alvleesklier te testen en daaruit kwam dat hij een (chronische) alvleesklierontsteking zou hebben. Hierop hebben wij toen zijn voeding aangepast en werd een ‘voertoren’ gebouwd, zodat hij alleen bij zijn eigen voeding kon en Moksi en de andere katten alleen bij hun voer. Dit leek een hele tijd goed te gaan. Als hij een terugval kreeg, kreeg hij een aantal dagen een antibraakmiddel, gaven we hem zelf vochtinfusen onder zijn huid en voerden hem met dwang. Dit kwam twee tot vier keer per jaar voor en tussendoor was er niks aan Khabul te merken.

 

Totdat hij in de zomer van 2018 door het antibraakmiddel heen braakte. Hij was toen inmiddels zeven jaar oud. Bloedonderzoek toonde aan dat zijn alvleesklier in orde was, maar zijn lever- en nierwaarden waren torenhoog. Omdat hij steeds sneller achteruitging en uitslagen van aanvullende onderzoeken pas de dag erna zouden komen, werd besloten tot een spoedoperatie om te zien wat er aan hand was in zijn buikholte.
Hieruit kwam dat er een t-vormige haarbal vastzat in zijn darmen. Hierdoor kon er niks aan de achterkant uit. Door het antibraakmiddel en dwangvoeren was zijn maag zover opgerekt dat de druk te veel werd voor de slokdarmsluitspier en hij daardoor door het antibraakmiddel heen toch braakte.

Om de haarbal te verwijderen, moesten zijn darmen worden geopend. Daarnaast moest zijn maag open om daar de druk van af te laten. Een combinatie die niet wenselijk is, omdat daarbij darmbacteriën in de maag en buikholte terecht kunnen komen. De dierenarts heeft toen alles goed gespoeld en het zou spannend worden of hij toch geen infectie zou krijgen. Daarnaast zou het een lange weg worden om te herstellen van zo’n zware buikoperatie.
Gelukkig herstelde hij goed en voorspoedig. Wel bleek hij gevoelig te reageren op de hechtdraad. De hele rand rondom het litteken zwol op en werd heel hard. Het duurde een lange tijd voordat zijn buik weer helemaal soepel was.

 

Tot dan hadden we eigenlijk nooit het idee dat Khabul last had van haarballen. We vonden er nooit van hem en dachten dat ze bij hem er gewoon met de ontlasting uitkwamen. Inmiddels wisten we dus beter en zijn we Khabul regelmatig haarbalpasta gaan geven. Gelukkig vond hij dit lekker en likte hij dit zelf op vanaf een schaaltje. Daarnaast stopten we ook met het speciale voer voor de alvleesklier en ging krijg hij anti-haarbalbrokken te eten.

Khabul heeft daarna nog maar enkele periodes gehad dat bij weer ging braken, niet wilde eten en afviel. Steeds waarschijnlijk als gevolg van een haarbal, maar gelukkig niet meer zo heftig als de voorgaande jaren. Gaandeweg werd de tijd tussen de periodes steeds langer en ging Khabul ook minder van de haarbalpasta eten. Hij braakte haarballen ook steeds vaker op; wat hij voorheen dus nooit had gedaan.

 

Naarmate hij ouder werd, ging Khabul wat stijver lopen. Aan zijn loopje konden we vaak al horen dat hij er aan kwam; dat was niet meer geruisloos. Toen hij tien was, bleek bij de jaarlijkse check-up dat hij ook al wat staar had.
Met de jaren werd Khabul ook knuffeliger en kwam meer bij ons liggen. Voorheen bleef hij toch meer op afstand.

 

Schildklier

In zijn elfde levensjaar viel ons op dat hij niet lekker in zijn vel zat. Hij was wat nukkiger en snauwerig naar de andere katten in huis en ook naar ons, ademde sneller, lag op vreemde plekken in huis op de grond (bijvoorbeeld op de stenen vloer in de hal) en viel ook af.

Uit het bloedonderzoek kwam dat hij een te snelwerkende schildklier had; een kwaal die zich vaker openbaart bij oudere katten en meestal wordt veroorzaakt door een goedaardige tumor in de schildklier. De behandeling is veelal medicamenteus door de werking van de schildklier te remmen. Een andere optie is een radioactieve behandeling waarbij de tumor wordt vernietigd. Hiervoor moet de kat worden opgenomen in Utrecht of Gent en gedurende 3 maanden erna moet zijn ontlasting bewaard worden, totdat de radioactieve uitstoot ervan voldoende is gedaald. Drachtige poezen en kittens moeten uit de buurt blijven.

Op dat moment wilden we Khabul een lange rit en verblijf in vreemde omgeving niet aandoen. Ook zaten we met Lesse die drachtig was en konden we dit beter niet doen, totdat haar kleintjes weg zouden zijn.

 

De controle erna bleek de medicamenteuze behandeling goed aan te slaan. Hij leek geen last van bijwerkingen te hebben en zijn dosering kon zelfs gehalveerd worden. Khabul liet het geven van de pilletjes ook goed toe; vooral voor het snoepje erna. Twee keer per dag liep hij dan naar de mat bij de achterdeur en ging hij al zitten voor zijn pilletje en lekkers.
Omdat dit zo goed ging, hebben we de optie voor radioactieve behandeling niet meer in overweging genomen.

 

Pancytopenie

Zondag 21 mei 2023 merkten we dat Khabul niet helemaal lekker was. Hij was rustiger en toen Johan zijn hand op hem legde, leek hij energie te ‘slurpen’. Hij had echter de dagen ervoor normaal gegeten, zijn normaal dingen gedaan en zijn gekke 5 minuten gehad. Hij was alweer een jaartje ouder en had vaker een dag dat hij meer sliep.

Maandagochtend 22 mei bleek echter dat hij sinds zondagmiddag niet meer had gegeten. Hij kreeg vier keer per dag via een voerautomaat zijn afgewogen hoeveelheid en alles vanaf 16:30 uur lag er nog. Hij kwam ook niet voor zijn pilletje en snoepje.

 

Almar heeft hem toen wat natvoer willen geven, maar ook dat wilde hij niet. Wel likte hij wat van een vloeibaar snackje op. Daarna begon hij echter klagend te mauwen, braakte het snackje uit en liet zich hijgend op zijn zij zakken. Toen Almar zijn slijmvliezen checkte, zagen die heel bleek. Omdat Khabul zwart is, is de rozeheid van zijn slijmvliezen normaal niet makkelijk te controleren. Nu waren ze echter overduidelijk lijkbleek.

Meteen werd de dierenarts gebeld voor een afspraak en Johan kwam terug van zijn werk om op Putna, haar kleintjes en de andere katten te letten.

Bij de dierenarts bleek Khabul een ruisje op zijn hart te hebben, ondertemperatuur en de dierenarts constateerde dat zijn slijmvliezen wel heel bleek zagen. Alles bij elkaar zag het er niet goed uit en de vraag werd gesteld wat we wilden. We hebben toen besloten om bloed te laten prikken en om een rötngen foto te laten maken. Mocht er iets uitkomen wat behandelbaar mocht zijn, dan zouden we dan verder beslissen. Omdat het erg druk was, werd Khabul opgenomen en zouden ze de onderzoeken zo snel mogelijk doen en ons bellen.

 

Een kleine twee uur later werden we gebeld: het zag er niet goed uit voor Khabul. Op de röntgenfoto was niks afwijkends te zien. Wel was de tumor in de schildklier vrij groot geworden. Daardoor hadden ze aan een kant ook geen bloed kunnen prikken. Uit het bloedonderzoek kwam dat hij zeer ernstige bloedarmoede had. Voor de zekerheid was er ook een FeLV-test gedaan, maar die was negatief.

 

De diagnose was vermoedelijk pancytopenie als bijwerking van de schildkliermedicatie. Hierbij produceert het lichaam niet meer voldoende van de drie noodzakelijke bloedcellen in het lichaam: rode en witte bloedcellen en bloedplaatjes. Pancytopenie is meestal het gevolg van een probleem met het beenmerg dat de bloedcellen produceert, maar soms kan er geen oorzaak gevonden worden.

 

Stoppen met de schildkliermedicatie zou uitsluitsel kunnen geven of dit de oorzaak was. Hij zou echter bloedtransfusies nodig hebben om de periode te overbruggen, totdat zijn lichaam weer voldoende rode bloedcellen zou produceren. Zijn waardes waren echter zo laag dat de transfusie zelf  zo’n aanslag op zijn lijf zou zijn, dat hij dat waarschijnlijk niet zou overleven. Daarnaast zat hij al ver onder de drempelwaarde voor de meeste klinieken om überhaupt aan een transfusie te beginnen. Met prednison zouden we hem iets meer tijd kunnen geven, maar als er een andere oorzaak zou zijn, zou het stoppen van de schildkliermedicatie geen effect hebben. Zijn kansen waren dus nihil tot 0.

 

Afscheid

We hebben toen het moeilijk besluit moeten nemen om Khabul te laten gaan. Hij was nog op de dierenartspraktijk en we zouden hem daar laten inslapen om hem een stressvolle rit terug naar huis weer te besparen. We hebben een half uurtje bij hem gezeten om afscheid te nemen.
Toen we de kamer binnenkwamen, zag je uiterlijk niet dat hij zo ziek was. Hij zat nog goed in zijn vel, mooie vacht. Je merkte echter dat hij al niet meer helemaal aanwezig was. Hij was heel rustig, terwijl hij normaal bij de dierenarts altijd heel gestrest was en zat te hijgen. Hij keek wat voor zich uit en leek ook van alles te zien wat er niet was. Hij reageerde nog wel een beetje op ons, maar door het zuurstofgebrek in zijn bloed, zal hij toch wat delirisch zijn geweest.

Rond 15:30 uur kreeg hij 2 injecties: een om hem in slaap te brengen en een tweede om zijn hart te laten stoppen.

 

We hebben Khabul mee naar huis genomen en in zijn mandje in de woonkamer gezet, zodat de andere katten afscheid konden nemen.
Hij ligt begraven in de tuin naast zijn grote vriendin en zus Asmara.

 

 

Rust zacht lieve Kaboellie Woellie ...